Onderstaande heb ik in september 2020 geschreven. Inmiddels heb ik 19 leningen verstrekt waarvan 17 nog uitstaan en dit zullen de laatsten niet zijn:-)

We hebben allemaal af en toe zo onze boosheid en/of frustratie over wat er om ons heen en in de wereld gebeurt. We snappen veel dingen niet en menen dat bepaalde zaken anders zouden kunnen, waardoor het voor veel mensen en dieren allemaal wat prettiger wordt. We zien dat macht en corruptie te vaak voorkomen en balen daar ongelofelijk van.

Vroeger droeg ik de last van de hele wereld op mijn schouders; althans, zo voelde het. Helemaal toen de televisie zijn intrede deed in de huiskamer, want de beelden van hongerende kindjes en kurkdroge, niet te verbouwen landbouwgronden droegen in ruime mate bij aan mijn schuldgevoel. Toen al. Nog schoolgaand was ik niet bij machte iets aan dat soort dingen te doen. Waarom had ik het goed en zij niet? 

Slecht volk

Toen ik wat ouder was en meer wist over landen, regeringen en politiek leiders, snapte ik het helemaal niet meer. Een land, een regering, een politiek leider heeft toch de verplichting te zorgen voor het eigen volk? En dat gebeurde niet? Dat was een buikpijn-creërende eyeopener kan ik je zeggen. Ik begreep het niet en nu, jaren na dato, begrijp ik het nog steeds niet!

In de tijd dat collectes gehouden werden en er marathonuitzendingen op tv kwamen voor de armen op de wereld heb ik vaak mijn spaarpot omgekeerd. Maar ik heb nog nooit iets zó snel afgeleerd als dat, toen tot me doordrong dat er 'strijkstokken' bestaan waaraan nogal wat blijft kleven. Uitgevonden door personen zonder enig moreel besef, zonder empathie en zonder geweten, óveral ter wereld. Slecht volk dus!

Ik snapte dat mijn superkleine bijdrage geen wereldbevolking zou redden van de hongerdood, maar ik was boos. HEEL BOOS! En als ik boos ben komt ook een flinke portie opstandigheid aan de oppervlakte drijven. Net als verongelijktheid. Net als een enorm gevoel van onrechtvaardigheid. En in mijn fantasie wist ik (die geen vlieg kwaad zou doen) precies wat er met slecht volk diende te gebeuren! Dat waren geen halve maatregelen kan ik je zeggen. Maar wat kon ik écht doen?

Maar het besef dat als iedereen stopte met geven, de wereld er nog beroerder aan toe zou zijn zat me ook niet lekker. Ik nam me voor dan maar wat dichterbij te kijken. Wie in mijn omgeving kon ik helpen en waarmee? Ik deed dat al als het mogelijk was maar wat extra kon geen kwaad. Zo heb ik het jaren gedaan, doe het nog en zal dat blijven doen.

Microkrediet

Jaren geleden vertelde een goede vriend dat hij via Stichting Wakibi al ruim 10 jaar microkrediet verstrekt. Hij had daar wel eens eerder over verteld maar het was blijkbaar niet echt geland bij mij. Ergens in mijn achterhoofd zal ik gedacht hebben dat het voor hem makkelijker is omdat hij wat meer te verteren heeft dan ik met mijn eenvoudige salaris. Afijn, zó denken helpt natuurlijk sowieso niet;-)

Hij vertelde ook dat deze stichting slechts 1 betaalde werknemer heeft t.w. de directrice, die fulltime voor de stichting werkt en wordt gesponsord door externe partijen, dus niet van het leengeld. Al het andere wordt gerund door vrijwilligers wereldwijd. Zijn geld komt dus 100% bij de leners terecht en komt uiteindelijk weer terug bij hem.

Deze vriend is een paar keer op bezoek geweest in o.a. Indonesië, bij een van de projecten die hij ondersteunt en was heel enthousiast over de gedreven en hardwerkende mensen daar. Ik vertrouw hem en zijn kennis van zaken blindelings, dus mijn gedachten begonnen te borrelen.

Hij stuurde me als voorbeeld een e-mail van Wakibi. Daarin stond dat een van de ondernemers die hij helpt (een aardbeienkweker in Moldavië) € 0,22 had afgelost. Dat vond ik zo ontroerend!

Het heeft me flink aan het denken gezet en dat denken duurde precies 10 minuten als ik me goed herinner. Ik kan dat namelijk héél snel: ik heb alles wat ik nodig heb. Ik kan de meeste dingen in huis meteen vervangen mocht er iets stuk gaan. Daarnaast kan ik nog steeds sparen. Het is mogelijk een bedrag te verstrekken voor microkrediet. Doe ik het? Ik doe het!

Dus meldde ik me aan bij Wakibi.

Wie is Wakibi?

'Wakibi is een onderneemster in Oeganda. Zij droomde er ooit van een handel in landbouwproducten en etenswaren te starten en haar kinderen het onderwijs te bieden dat zij verdienen. Ondertussen is de onderneming van Wakibi een feit en haar kinderen gaan alle drie naar school. Waar Wakibi nu van droomt? Haar volgende stap is zelf een stukje grond kopen.

Wakibi is één van de eerste leners die via de oprichter van ons platform, Peter van Schinkel, een bijdrage ontving. Zij vormde voor hem de motivatie om ons microfinancieringsplatform Wakibi in het leven te roepen.' (Bron: website Wakibi)

Voorbeeld

Iemand ergens ter wereld vraagt € 300,- microkrediet aan om voor een school tafels, stoelen en lesmaterialen te kopen.

Stel ik wil dat project steunen en stort € 25,- (sinds juli 2022 is het minimum € 27,-). Iemand anders wil dat project ook steunen en stort € 100,-. Een derde persoon draagt € 175,- bij en het bedrag is rond. De lener kan over het geld beschikken. Dit is even heel kort door de bocht maar het geeft een indruk van hoe het ongeveer werkt.

'Mijn' projecten

De € 100,- voor deze vrouwen wordt op den duur afbetaald. Soms snel, soms langzaam. Soms relatief veel, soms heel weinig.

Het afgeloste geld kan je zelf houden maar ook weer uitlenen aan een nieuw project. Ik heb het afbetaalde geld weer uitgeleend aan een 3e project. Ik vind dit serieus geweldig en leuk om te doen! Er zit maar één nadeel aan: je zou iedereen willen helpen, maar dat gaat natuurlijk echt niet.

Ik ben fan! Meedoen aan Wakibi kan een lichtpuntje brengen bij iemand die heel, heel, heel hard werkt, vaak in lastige omstandigheden! Vanaf € 27,- (meer mag natuurlijk ook) help je al enorm!

Is mij gevraagd dit blog te schrijven? Nee, dat was niet nodig. Ik hou ervan om dingen te delen die ik heel erg leuk vind:-)

Siny

Lees ook mijn interview door Wakibi:-)